pesteng mga EMO!

hindi. hindi yan ang topic ko.
madaling patamaan ang mga emo (pinoy ha.) kayat nakakatamad na pagtripan pa.
ang gusto ko talakayin ngayon ang pilipinas.

bakit ganun.
pakiramdam ko ilang taon nalang aabot na sa 100 ang gasolina.
sa singkwenta ang bigas.
sa bente ang pamasahe.
sa bente ang extra rice.

kapag nangyari yun, tatalon ako sa tuktok ng building na mataas-taas ang tuktok at magiging simbolo ng pilipinong mangmang na namulat sa kahirapan.

joke lang.

ewan ko.
marami akong pangarap noong elementarya palang ako. noong hayskul.
nakapulupot sa aking ideal na ako'y mananatili sa pilipinas, bilang mabuting manggagawa.
ako'y maglilingkod sa sambayanan ng buong puso, maiaangat rin naman ang ating ekonomya.

pesteng mga pangarap.
nahihirapan lang akong masikmura ang kahirapan ng bansa natin ngayon.

tinanggap ko na tumaas ang buwis ng matindi.
malay ko ba kasi gaano kataas talaga yun.

lumakas ang piso. yey. sabi ko, ayos.
cool.

yeah. right.

ngunit may krisis sa bigas, may krisis sa pera, at basta.
marami pa.
peste.
sa dami ng problema ng ating bansa, sa laganap na korupsyon. sa nakakaputakteng mga burgis na humahawak sa ekonomya ng bansa, sa komersiyalismong naninira ng hanapbuhay ng magsasaka, sa mga mabibigat na bulsa, dahil sa pesteng wagayway festival (pondo para sa piyesta. ehem ehem), dahil sa mga sakim, sa namamayagpag na kulturang emo.....

naitanong ko na ito sa iba kong mga kaibigan, habang ako'y inaantok at lulon sa ipinagbabawal na kabangagan. (bawal kasi wirdo ako pag bangag)

worth it pa ba sa 'pinas?

Maiksing maiksing kwento.

Isang *title* na ipinasa ko sa MPs10.
unang draft niya to kasi di ko mahanap yung final.
isip nga kayo ng magandang titulo. sige na. hehe.

*********************************


Kinaway niya ang asul na kinang ng kanyang mga kuko.
Palapit, napansin kong may kulay-kandilang mantsa sa kanyang puting blazer.
Pulapalakpak ang high heels, ika niya, Kape.
Tumango ako.

Hindi ito ang unang pagkakataon.

Inabutan niya ako ng kendi. Mapait.
Sinubukan niya akong akbayan, at sabi, ang ganda ng buwan ngayon.
Ngumiti ako.
Parang ganun.
Hindi pa buo ang buwan, sabi ko. Parang tinapyasan ng purol na kutsilyo.
At kagat labi, niyakap niya ako.
Parang ganun.

Nilunok ko ang kending nasa bibig, at pumikit.
Hindi rin naman ito ang unang pagkakataon.

Hinawakan ko ang kamay niya, at naglakad na kami papaalis.

"sesquipedalian"

comparable to being dependent on rice imports.

it is never encouraging when one just finished watching the end credits of Bubble Gang
and sees the news. people being killed, raped. gasolines prices reaching 52 php. celebrities cursing each other. archuleta having fans.
the likes.

life in the philippines is so riddled with ironies that i can't help but wonder if living here is still worth it. the constant people powers. the behemoth that is corruption.
lies. slanderings.
killing.

quite a few of us still have the ideal to stay in the philippines.
to be martyrs for our countries sake.

yeah.
right.

contemporary, modern and postmodern american literature is full of satire directed at their own country.
apparently, they find their country to be the worst in the world, the EPITOME OF HUMAN FUTILITY.

and while reading, clutching the tome with my Filipino hands, i have a divine idea what would transpire should our own printing industry be a little, you know, friendlier.

wink wink.

love.

"the abused red buttprint of the lustful."

the odd part about growing up, in my opinion, is that even though I am completely aware of all the hormonal imbalances that beleaguer my body, i am still affected by angst.
why why why why why.

apparently, the wise thing to do is ignore the angst completely, being 'mature', "setting my sight on the long run", yada yada.
the societal coercion that is tradition.
authority.

and yet, it, somehow, feels good.
to ask.
to wonder.
to be, for lack of an appropriate word, 'emo'.
to be loaded with puberty stains of lack of self-confidence. to be laced with bullets of testosterone every now and then. to desire torrid kisses.
lust.

indeed, quite a few consequences are definitely appalling.
adding to the 'tisk tisk' echoes of life as is.

the old saying of 'at least trying'.
the writer's manifesto of being there.
trying that.

the advantage of being young is the perpetual 'foolishness' that is expected.
the mistakes.
the sins.
it is as if given the chance to actually do something wrong.
juvenile.



it may be a foolish, unwise way to spend our teenage years, but hey.

it's there.

may naisip ako.

marami. marami akong naisip.
ilalagay ko sana lahat, pero baka i-plagiarize.
hahaha.
oo. wala akong magawa.
di ako matatulog
di ako makakain.
di ako makatawaaaaa..
oo, kanta yun. takte.
oo, natutuwa ako s 'takte'.
takte.

ang alam ko lang naman, sa bilyon-bilyong blog na maaaring basahin mo sa buong sansinukob ng internet, bakit pa ito ang iyong babasahin.
ewan ko. ewan.
takte.
bakit ganito ulit ako magpost. yung tipong walang makakaintindi.
yung feel ko na 'oo, mga henyo lang tulad ko makaka-gets!'
tapos kapag babasahin ko ulit ang post after a few days, di ko na maiintindihan.
takte.

ewan ko. ewan.
takte.